De zee: vriend, verleider en vijand in één

Slechts 16 zeilers verdeeld over 4 IMOCA boten kwamen afgelopen week aan in het Braziliaanse Itajaì. Allereerst wil ik uiteraard Team Malizia met de Nederlandse Rosalin aan boord van harte feliciteren. Wat een prestatie! Vooropgesteld dat ik blij ben dat ze alle zestien veilig zijn aangekomen na ruim 34 dagen op zee. (Alleen het GUYOT environnement – Team Europe moest al na drie dagen terugkeren na startplaats Kaapstad met schade). Doet het ergens ook een beetje pijn dat we met de VO65’s niet mee rond zijn gegaan. Ik had zelf heel graag die oversteek door de Zuidelijke Oceaan gemaakt.

Sterker nog het ronden van de beruchte Kaap Hoorn staat nog steeds heel erg hoog op mijn verlanglijstje. Zelf heb ik geen tatoeages maar ik heb wel eens gekscherend geroepen dat wanneer ik om Kaap Hoorn heen zeil ik er eentje neem.

Naar aanleiding van mijn vorige blog waar ik mezelf openlijk de vraag stelde: Het is grijs, koud en nat. De wind waait hard in mijn gezicht. En een moment vraag ik me af: is dit echt leuk?  Vroeg een bevriende ervaren ondernemer mij waarom het dan zo leuk is? Waarom ik het stuurwiel verkies boven een kantoorstoel?

Een vraag die ik trouwens vaker krijg. Het is voor mij het besef dat je leeft en dat je dagelijks geconfronteerd wordt met hoe nietig we als mensen eigenlijk zijn. Dat niet alles maakbaar is en dat je als persoon alleen zo goed mogelijk met de elementen kan leren omgaan.

Uiteindelijk ben je daarbuiten op die grote zee op jezelf aangewezen. Je moet het alleen doen, samen met je team. Mocht er echt iets zijn dan is hulp ver weg en een ongeluk zit aan boord altijd in een klein hoekje. Zo scheelde het op onze laatste Transatlantic tot twee keer toe niks of we hadden bovenop, een plotseling aan het oppervlakte komende, walvis gezeten. Je moet er zeker op dat moment niet te veel bij nadenken wat de gevolgen hadden kunnen zijn. 

Zeezeilen is heel puur, het zorgt voor een bijzonder en dubbel gevoel. Geen dag op zee is hetzelfde. Als de regen in je gezicht slaat. Als het zo mistig is dat je niets ziet en de ijzige kou in je gezicht waait, ja dan is het soms ontzettend vervelend. Het is dus echt niet altijd leuk en soms zoals bijvoorbeeld in de situatie met de walvissen maakt het je wat angstig. Maar tegelijkertijd realiseer je dat je leeft! In zeker zin is als zeezeiler de zee, je vriend, je verleider en grootste vijand in één.

Diezelfde ervaren en ietwat oudere ondernemer begreep al pratende heel goed wat ik bedoelde. Tegelijkertijd zag hij ook veel parallellen met het zijn van ondernemer. Paralellen die ik ook zie, en ik sluit een “kantoorbaan” dus ook zeker niet uit in de verre toekomst. Tegelijkertijd verkies ik voor nu toch echt water voorlopig nog even boven een kantoortuin. Ik ben namelijk nog lang niet klaar met deze mooie sport en kan dan ook niet wachten om over 2 maanden met Team JAJO in Aarhus weer van start te gaan in The Ocean Race.

PS. geïnteresseerde tattoo shops kunnen zich trouwens alvast aanmelden in de comments hieronder. Want als het aan mij ligt dan gaat die tatoeage er komen.